Beste leden van het Trioforum,
Hier komt de vakantieperiode, bevorderlijk voor wensen, maar ook voor reflecties. Staat u mij daarom toe u er een paar te geven.
Allereerst wil ik iedereen hartelijk bedanken die ons ook dit jaar weer heeft gesteund en/of heeft meegewerkt aan de ontwikkeling van onze vereniging. Ik denk uiteraard aan de leden van onze commissie, Michel, Patrice en René; aan onze actieve waarnemers Paul en Peter; en aan onze 125 donateurs die ons vanaf het begin hebben gesteund (trouwens, dankzij Marie-Laure :-))
Uiteraard kan en wil ik de steun van Maître Arnauts en alle leden van zijn kabinet, die ons door woelig water laten navigeren, niet negeren. Er zijn daar kleine handen die, ondanks enkele moeilijkheden, al onze sympathie verdienen, omdat het Belgische rechtssysteem helaas niet vriendelijk is voor de minder bedeelden (en zelfs voor degenen die dat wel zijn).
Er werd ons wel eens verteld dat het in de certificatenzaken eenvoudig was en snel kon gaan: de bank zei dat het niet naar de beurs zou gaan; de gepubliceerde documenten waren helder (interne offerte op basis van boekwaarde); ze vertelden ons niet dat ze dingen konden veranderen; het management heeft ons gegijzeld; enz. Voor sommigen zou het voldoende zijn om deze waarheden in het gezicht van een rechter met de inschrijvingsdocumenten te gooien, zodat hij onze klachten zou kunnen aanvaarden. Helaas is, afgezien van het feit dat je al bij de rechter moet verschijnen, de werkelijkheid anders en uit de Spaanse vonnissen blijkt dat als bewezen kan worden dat er bij de verkoop sprake is geweest van nalatigheid van de kant van de bank, dit niet de mening is van alle alcalden. Bewijs hiervan zijn deze drie zaken die door eerder afgewezen Iberische houders voor hun Hooggerechtshof moesten worden gebracht.
We zijn dus niet snel aan de slag gegaan. We hebben een dossier samengesteld waarin veel aspecten van de zaak aan de orde komen. We waren in staat de tekortkomingen van de bank en vooral haar schadelijke acties te identificeren, in totale tegenspraak met de waarden die zij geacht wordt over te brengen. Paradoxaal genoeg en ondanks bewijsmateriaal dat ons nogal flagrant lijkt, zijn we soms bekritiseerd omdat we niet op zoek waren naar een dialoog.
Degenen die deze mening zijn denken uiteraard aan de aanzienlijke inspanningen van de Nederlandse SCTB. Het is duidelijk dat deze stichting veel hoop in zich heeft. Mijn ervaring gaat niet in dezelfde richting, noch die van alle bekende actoren die geconfronteerd zijn met het idee van een dialoog met de bank. Afgezien van onze Bataafse vrienden, die ongetwijfeld over onbekende middelen beschikken, zie ik niemand die enige echte vooruitgang in deze kwestie heeft kunnen boeken door hun inspanningen uitsluitend op constructieve uitwisselingen te baseren.
Wat mij betreft werd het mij al snel duidelijk dat de enige mogelijke route voor een herstelproces via het gerechtelijk apparaat liep. Het is waarschijnlijk jammer, maar dat is nu eenmaal de manier waarop de bank het debat leidt, aangezien dat onmogelijk is. In een romantische relatie praten we over manipulatie. Analyseer de gebeurtenissen met een beetje perspectief, en je zult zien dat het adagium ‘wie goed liefheeft, goed straft’ volledig in lijn is met de opvattingen van Zeist. Het probleem is dat de stick zich niet aan de kant van de houders bevindt. Nou, achteraf zul je me vertellen dat we plezier kunnen beleven aan geslagen worden. Ieder zijn ding, uiteindelijk…
Intussen gaan we vooruit. Zeker, langzaam, de schuld van de gerechtigheid die geen haast heeft. In ieder geval in 2025 zullen onze eerste ontwikkelingen uitgroeien tot conclusies die door onze respectievelijke advocaten worden beargumenteerd. Maar we moeten op onze hoede zijn voor te veel openhartigheid en voorzichtig blijven. Het is eerlijk spel. Is dit de reden dat mij de afgelopen tijd een paar keer is gevraagd of we kans maken om te winnen? Impliciet: is het de moeite waard om een nieuwe provisie te betalen als dit betekent dat je ontspoort en daardoor nog meer verliest?
Wat deze vraag oproept, is niet alleen die van de (bijna) vrije actie die in handen zou moeten vallen van de onschuldige bedrogen bezitter, maar ook die van de zekerheid van een toekomstige toekomst. Wilt u dat ik de verantwoordelijkheid op mij neem om de goede mensen van bedrogen aandeelhouders gerust te stellen dat we het niet anders zouden doen? De enige zekerheid die in dit geval zou worden gegenereerd, zou zijn dat ik mezelf beschaamd zou zien in het geval van een nederlaag, omdat het vaak gemakkelijker is om de paramedicus neer te schieten. De kwestie is voor niemand van belang, dus ik mag mijn beurt voorbij laten gaan.
Niettemin kan ik tegen de besluiteloze en bezorgde bijvoeglijke naamwoorden die in deze tijden zo onrustig als een Caracole verre van een boete opleveren, één ding zeggen: ik zou niet betrokken zijn geweest bij dit proces van het verdedigen van onze belangen als ik dat niet had gedaan. geloof vanaf het begin en nu nog meer in onze kansen op succes. Als geselen voor sommige radicalen geen kleine kunst is, is het voor mij dat zeker wel. U weet heel goed hoeveel tijd ik tot nu toe aan dit Trioforum-project heb kunnen besteden en ik kan er niet de minste spijt van hebben. Vanaf dat moment geloof ik in ons. En voor zover ik zie, ben ik niet de enige.
Ik weet heel goed dat het betalen van een aanbetaling een delicate monetaire hulpoperatie is die ongetwijfeld meer dan één persoon schaadt. Dit is, laten we het herhalen, de prijs die moet worden betaald voor toegang tot onzekere en relatieve gerechtigheid. Maar het is de enige die beschikbaar is en net als bij poker moet je betalen om het te zien. En fans weten het: dit spel is niet minder gebaseerd op geluk dan op statistieken. Tot nu toe zijn de cijfers in soortgelijke gevallen als de onze, verdedigd van Madrid tot Barcelona, gunstig voor de gewonde houders. Dit is een observatie.
Voor de rest zijn er te veel willekeurige parameters om verder te kunnen gaan in waarzeggende convoluties die even onstuimig als grotesk zijn, vooral omdat ik er niet voor betaald word. Het enige dat ik zeker weet, is dat hard werken vaak loont. En daar worden de uren die je besteedt aan zorgen om jou niet meer meegeteld (en dat is nooit het geval geweest). Dit is een troef die het mogelijk maakte een constructie met dikke muren te plaatsen. Voor het overige heb ik de eer en het voordeel nog steeds te kunnen bedenken dat de mensheid niet gereduceerd kan worden tot een verhaal van (groot) geld. Zolang ik kan, en zelfs als het tegenwoordig helaas als een luxe wordt beschouwd, geloof ik graag dat er veldslagen zijn die het verdienen om staand te worden uitgevochten en niet achter een rekenmachine.
Laat justitie en onze raad nu hun werk doen. En laten we blijven ademen, maar niet zonder een beetje plezier te hebben. De komende uren nodigen ons daartoe uit. Daarom wens ik u, namens mijzelf en ons team, hele fijne kerstdagen en een uitstekend nieuwjaar 2025.
Bernard Ponce,
Animator van het Trioforum